اشعار

به اُمیدِ گوشه چشمت چقدر گدا نشـسته            نه فقط گدا که حتی، صف اغنیا نشسته

منِ بنده را ز خـیل حـشمت سوا مفـرما            که به خوان لطف و جودت همه ماسوا نشسته

"اَنا مِن شروط" یعنی که ولای توست توحید            حرمت نشسته هر کس، حرم خدا نشسته

"اَنا مِن شروط" یعنی که به گِرد کعبه حاجی            چو رضا نباشی از او، ز خدا جدا نشسته

"اَنا مِن شروط" یعنی مرو راه دیگر ای دل            به خدا رسیده هر کس به ره رضا نشسته

تو ز هیچکس نپرسی: ز کجایی و که هستی؟            که غریبه هم ز لطفِ تو چو آشنا نشسته

نه فقط که رو سپـیـدان به نـماز ایستاده            به نیاز، روسیـاهـان همه با حـیا نشسته

همگی به دام لطف تو اسیر گشته اینجا            که کمند لطف و جودت به کمینِ ما نشسته

به جز از تو که نشستی سر سفره با گدایان            به خـدا نـبـوده شـاهی بغـل گـدا نشـسته

چو نگین پادشاهی که نشسته بر رکابش            به دلـم محـبّتِ تو چـقـَدَر به جا نشـسـته

شده "فابک للحُـسین" تو دلیل گریه هایم            که همیشه در دل تو غـم کـربلا نشسته

وقت مرگ است؛ کجایی؟ پسرم! منتظرم            تا در این لحظه بیایی به سرم، منتظرم

زهـر، بـار سفـر آخـرتم را بسته است            تا نگـاه تو شـود هـمـسـفـرم، منـتـظرم

مــادرم آمــده و مــنــتـظـر رفـتـن مـن            تا جـوادم تو بـیـایی بـه بـرم، منـتظـرم

آتش هجر تو از زهر، جگر سوزتر است            تا بـیـایی بـنـشـانـی شـررم، مـنـتـظـرم

گل من! تا که تو را بوسم و بسپارم جان            بر لبم آمده جـان؛ محـتـضرم، منتظرم

خویـشـتـن را بـرسـان تا نرسـیده اجـلم            تا کـنی جـلـوه‌ای اندر نظـرم، منتظـرم

تا بـیـایی و گـذاری سـر مـن در دامـن            که من آسوده ز جان در گذرم، منتظرم

 زودتر هرچه بـیـایی، کنی آسوده‌تـرم            پا سوی قبله، نظر سوی درم، منتظرم

تا آفـتـاب روی نـبـی در حـجـاب شد            دل‌ها ز داغ مـاتـم عـظـمی کباب شد

گرد عزا به چـهـرۀ افـلاکیان نشـست            از آه فـــاطــمـــه دل ذرات آب شـــد

وقتی سه روز جسم نبی روی خاک بود            دنـیـا به فـرق اهل محـبت خراب شد

بعد از کـناره‌گـیری امت ز اهل بیت            قــوم امـیـنِ مـکـه دچــار عـذاب شـد

آیا عذاب بدتر از اینکه پس از رسول            دست گره گشای علی در طناب شد؟

آیا عذاب بدتر از اینکه به دست قهر            در خانه هم عزیز علی در نقاب شد؟

از فتنه‌ای که حرمت خیر النسا شکست            پـامـال، دین حـضرت خـیرالمَآب شد

در الـتـهـاب آتـش در ازدحــام ظـلــم            گــلـواژۀ کـتـاب رسـالـت گـلاب شـد

زهرا غریب شد علی از او غریب‌تر            حـتی دگر سـلامِ عـلی بی جـواب شد

ای وای آن‌که حُرمت ختم رسل نداشت            بعـد نـبـی به جـای نـبـی انـتخاب شد

آن‌کس که داشت بر لب خود "حَسْبُنا کتٰاب"            مـشــمــول لـعـنـت ابـدیِ کـتـاب شـد

ای خوش به آن زمان که بگویند از حجاز            آن نور چشم فـاطمه پا در رکاب شد

گـشـتـه مـدیـنـه غـرق عـزا وامحـمدا            مـاتـم گـرفـتـه ارض و سـما وامحمدا

گـوئـید روی مـأذنه (حیّ علی العزا)            رفت از جهـان رسـول خـدا وا محمدا

روز یـتـیـمـی هـمـه امـت است، پـس            نــالــه زنــیــد یـا ابــتــا وا مــحــمــدا

مولا زند به سینه و زهرا زند به سر            جـبـریل گـشـتـه نـوحـه سـرا وا محمدا

مانده سه روز پیکر پاکش روی زمین            دفــنـش نـکــرده‌انـد چـرا وا مـحـمــدا

مـاه صـفـر تـمـام شد امـا شـروع شد            انــدوه اهـل بـیـت شـمــا وا مـحــمــدا

دردا که جای گـل همه با هـیزم آمدند            بـر آسـتــان شـیــر خــدا وا مـحــمــدا

دردا که جای تعزیت و عرضِ تسلیت            سـیـلـی زدنـد فـاطـمــه را وامـحـمـدا

دستی که بوسه گاه نبی بود بد شکست            این طـور اجـر او شـد ادا وا مـحـمـدا

آن زن که زهر داد نبی را پس از نبی            خـون کـرد قـلـب آل عـبـا وا مـحـمـدا

ملـعـونه پـیـش قـبـر نبی بر تن حسن            هـفــتــاد تــیــر زد ز جـفـا وامحـمـدا

هفتاد زخـم جـسم غریب مدینه خورد            امـا غـریب کـرب و بـلا؟ وا مـحـمـدا

بیش از هزار و نهصد و پنجاه زخم داشت            از تیر و تیغ و سنگ و عصا وامحمدا

زینب به گریه گفت که یاایهاالـرسول            یـک دم بـه قـتـلـگـاه بـیـا وا مـحــمـدا

( این کشته فتاده به هامون حسین توست            این صید دست و پا زده در خون حسین توست)

از مـردم جـاهـل چه بـلایـا که نـدیـدم            خـوانـدنـد مـرا أمّـی و دشـنام شـنـیـدم

حـیران شدم از فـتـنهٔ یک عده منافـق            در خـون دل خویش همه عـمر تپـیـدم

شد فـاطـمـه دلـواپـس من بعدِ خـدیجـه            می‌دیـد غـریـبــانـه فـقـط آه کـشــیــدم

زهرا همهٔ دلخوشی‌ام بود و پر از بغض            میزد همه شب بوسه بر این موی سفیدم

با درد عجین گشتم و عمرم به سر آمد            دل از هـمـهٔ خـلـق به یـکـبـاره بـریدم

در بـسـترِ غـم خـواستم ابـزارِ نوشـتن            تا ثـبت کنم اینکه عـلی هست مـریـدم

مکـتـوب کنم غیر عـلی نیست خلـیـفه            در وادیِ مـعـراج عــلـی بـود امـیــدم

گـفـتـند پـریـشانی و داری تبِ هـذیان            در بـاطـنـشـان آتـش ِبی واهـمـه دیـدم

از کـیـنهٔ پـی در پیِ آن چـند صحـابـه            جـان دادم و آخـر به خـداونـد رسـیدم

رفتم ولی ای وای که میزد به کبودی            هر قـسـمـتی از نـیـمرخِ یـاس سپـیـدم

شد بسته دو دستِ فلق و سورهٔ انسان            توهین شده در کوچه به قرآنِ مجیدم!

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والسلامـش با خودت

از ادب دور است نزدت دست خالی آمدن            زخـم آوردم برایت، التـیـامش با خودت

باز هـم بال خـیـالم تا بـقـیع‌ات پَـر کشید            من کبوتر می‌شوم یک روز، بامش با خودت

سر به دامان تو خواهم داشت یا زانوی غم؟            اینکه باشد لحظۀ مرگم کدامش، با خودت!

از کریمان کم طلب کردن که کفرِ نعمت است            حاجتم را هم که می‌دانی، تمامش با خودت

نـبـود تـاب و تـوانی که وا کـند لب را            گـرفـت با نـگـه خود سـراغ زینب را

خبر رسـید و سراسیـمه خواهرش آمد            دوان دوان بـه کــنــار بــرادرش آمــد

صــدای گــریــه و آه بــلــنـد مـی‌آمــد            زبــان خـواهـر دلـخـسـتـه بـنـد می‌آمد

کمی بـریـده بـریـده صدا زد ای حسنم            دو چشم خود بگشا، ای ستم کشیده! منم

عـزیز مادر من باز خـونجگـر شده‌ای            شـبـیه مـادرمان دست بر کـمر شده‌ای

چرا عـزیز دلـم رد خون به لب داری            چه چشم بی‌رمـقـی و چقـدر تب داری

غریب فاطمه رنگ تنت عوض شده است            تن تو سبز شده، گلشنت عوض شده است

شنیده‌ام که چه رنجی ز یـار می‌بـیـنی            شنیده‌ام که دو روز است تار می‌بـینی

بگو پس از تو غـم عالـمین را چه کنم            اگر حسین بـفـهمد، حـسین را چه کـنم

خودت بگو چه کنم اشک و آهِ قاسم را            بگـو چـگـونـه بـگـیـرم نـگـاه قاسم را

نگاه طفل به جان دادن پدر سخت است            نگاه بر تو و طشت و غم جگر سخت است

گـذشت واقـعـه و بعد غـسـل دادن ماه            بـه عــزت و شـــرف لا الـه الا الــلـه

تن غـریـب وطـن را بـلـنـد می‌کـردند            تن شـریـف حـسـن را بـلـند می‌کـردند

بـرادران هـمـه رفـتـنـد زیـر تـابـوتش            فـرشـتـه‌ها همه بـردند سوی لاهـوتش

کـنـار قـبر پـیـمـبر دوباره فـتـنه رسید            شکـوه و جلـوۀ تـشـیـیع مجتبی را دید

گذشت لحظه‌ای و فتنه‌ای به راه انداخت            به سوی جمع کـماندارها نگاه انداخت

کـنار قـبـر نـبی صحـنۀ جدل شده بود            تـلافـی هـمه از کـیـنـۀ جـمل شده بـود

کـنـار قـبـر نـبـی از دل عقده وا کردند            و از کـمان همگی تیـر را رهـا کردند

صـدای نـالـۀ واغـربـتـا به گـوش آمـد            چنان که غیرت عباس هم به جوش آمد

غم غریبی‌ات آقای من چه دلگیر است            به پیکـرت لب هـفتاد چـوبۀ تـیر است

بعد از دو ماه اشک و عزا فابک للحسن            خواهی رضای فاطمه را فابک للحسن

این روضه وا کـند گـرۀ کـور را: اگـر            دردت شـده بـدون دوا ، فـابک للحـسن

بازین چه شورش است؛ تو ای سینه‌زن بیا            هـمـراه سـیـد الـشـهـدا، فـابـک للحـسن

نه گنبدی، نه صحن و سرایی، نه زائری            ای زائـران کـرب و بـلا فـابـک للحسن

او گرچه مادری‌ست؛ ولی بی‌کسیش هست            خـیـلی شـبـیه شـیـر خـدا فـابک للحسن

آیـد بـه گـوش نـالـه زهـرا کـه مـی‌زنـد            در کـوچـه مـدیـنـه صـدا فـابک للحسن

جز او برای مادر قـامت کمان که بود؟            در کـوچـه مـدیـنـه صـدا فـابک للحسن

مرد حـمـاسه‌ساز جـمل، مـانـده بی‌سپاه            در خـانه و مـحـلـه چرا؟ فـابک للحسن

باران تیـر و مجـلـس تـشـیـیع یک امام            هرگـز نـبـود شـرط وفـا فـابک للحـسن

در مجـلـس یـزیـد گـمـانـم سـر حـسـین            زد نـالـه بـین طـشت طلا فابک للحسن

زهر آن‌گونه اثر کرده به اعضای تـنم            لـرزه افـتـاده در این لحـظه تـمام بـدنم

مَردُم این‌ رسم هواداری پیغـمبر بود؟!            من جگـرگـوشـۀ پیغـمبر خـاتم، حـسنم

همسرم قاتل من شد! به که گویم این غم؟!            آری آن‌گـونه غـریـبم که غـریبِ وطنم

خون شد آن‌گونه همه عمر دلم از غصه            که برون می‌شود این لختۀ خون با سُخنم

بسکه دندان زِ غمِ کوچه نهادم به جگر            جگرم پاره شد و ریخت برون از دهنم

خواب را بُرد ز چشمان من آن کوچۀ غم            آنکه یک‌ عمر از آن غُصه نخوابیده، منم

تـیر بر پیکـرِ من می‌زند امروز عـدو            هیچ غـارت نـشد امّا ز تـنـم پـیـرُهـنـم

درد دارم ولـی از داغ بــرادر گِــریــم            من خودم گریه کن کُـشتۀ خـونین بدنم

آنان که شعله بر دل غـم‌پـرورت زدند            روزی شراره بر جگـر مـادرت زدند

دیروز بر غـریبی پدرت خنده کرده‌اند            شب‌باوران که خیمه به دور و برت زدند

این دشـمنان دوست‌نـمای هـزار رنگ            زخمی به روی زخم دل مضطرت زدند

صلحت زمـیـنـه‌سـاز قـیـام حـسین بود            تهمت به علم و دانش  بار آورت زدند

سردار بی سـپـاه شدی و دریـغ و درد            خنجر ز پشت بر تو و بر باورت زدند

در هـالـۀ غـریـبی خـود سـوخـتی ولی            با شـعـلـه‌های زخـم زبـان آذرت زدند

گاهی کمر به قـتل تو با زهـر بـسته‌اند            گاهی میان هجـمۀ غـم، خـنجرت زدند

بر حالت حـسیـن، ملائک گـریـسـتـنـد            از بس که تـیـر بر بدن پـرپـرت زدند

با گریه می‌نوشت «وفایی» که از غمت            آتش دوباره بر جگـر خـواهـرت زدند

دلی که غـرق نگـاه محبت حـسن است            همیشه شعله‌ور از داغِ غربتِ حسن است

غریب اوست که حتی به خانه‌اش تنهاست            بقیع، جلوه‌ای از این حکایت حسن است

پس از علی که امیر است و قافله‌سالار            ردای سبز امامت به قامت حسن است

هنوز هم درِ بیتُ الـولایـه‌اش باز است            گشوده سفرۀ لطف و کرامت حسن است

نَفَس نَفَـس غـم خود را به او توسل کن            امـید، غـنچـۀ بـاغ عـنـایت حسن است

نمی‌زند به خـدا دست رد به سـیـنـۀ تو            دعای خسته‌دلان در اجابت حسن است

فقط به صلح، حسن را شناختن ظلم است            جـمل، شکـوه بلـند شهامت حسن است

مسیر کـرببلا را چه خوب تعـیین کرد            تمام راه، نـشان و عـلامت حسن است

حدیث کوچه و سیلی و تازیانه، (کمیل)            نبود روضۀ مادر، مصیبت حسن است

ز آن تشتِ پُر ز لَختِ جگر در مقابلش            پیـدا بُود که زهـر چه کرده‌ست با دلش

مظلوم چون علی و به مظلومی‌اش گواه            آن پـاره‌هـایِ دل که بُـود در مـقـابـلـش

او حـاصـل نـبــوت و بــیـدادِ دشـمـنـان            از آب شعله‌خـیز، شرر زد به حاصلش

عُمْر حسن ز عُمْر علی سخت‌تر گذشت            تا آن که مرگ آمد و حل کرد مشکلش

از ورطه‌ای که بود کران تا کران، ملال            موجی زد و رسانْد شهـادت به ساحلش

هر مرد راست محرمِ دل، همسرش، ولی            غربت ببین که همسر او گـشته قـاتـلش

چشمش به لطف اوست "مؤید" که دم زند            گاه از مصائب وی و گاه از فـضائـلش

هزار حیف که خاموش شد صدای حسن            چه شد قرائت قرآن، چه شد دعای حسن؟

به غربتش چه بگویم، رسول اکرم گفت            که ماهیان همه گرینـد در عزای حسن

به حشر با گـل لبخنـد می‌شـود محشور            خوشا کسی که بگرید به غصه‌های حسن

گـمـان نبـود نمـک‌نـاشناس‌هـا بـه ستـم            کنند خـنجـر خود را فـرو به پای حسن

میان طشت، عیان شد ز پاره‌های جگر            که بود خـون جگر سال‌ها غذای حسن

تمام عمر دلش بود خون، نبود انصاف            که باز زهـر هـلاهل شود جزای حسن

هنـوز بـر بـدنش زخـم‌ تـیرهـا پیداست            هنوز شهـر مدینـه است کـربلای حسن

اگر چه از شرر زهر پاره شد جگرش            دگر نگشت بـریده، سر از قـفای حسن

کسی که فاطمه را کشت قاتل حسن است            به روز حشر شهادت دهد خدای حسن

غریبِ شهر مدینه، غریب رفت به خاک            غریب‌تر حرم و صحن با صفای حسن

نه مهـلـتی که توقـف کـنند در حـرمش            نه جـرأتی که بگـرید کسی برای حسن

از آن زمان که خدا خلق کرد «میثم» را            دل شـکـسـتـۀ او بــود آشـنـای حــسـن

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

وقتی که بی حیا گفت: "إنّ الرَّجل، لَیَهجُر"            جبریل ناله سر داد، منبر به گریه افتاد

هم دخـتـر نـبـی بـود، هم مـادر پیـمـبر            بدجـور مـادرانـه، دخـتـر به گریه افتاد

یاد "حُسینُ مِنّی" با جدّ خویش می‌سوخت            آمد حـسـین، نـزدِ دلـبـر به گـریـه افتاد

تا حکم صبر را داد احمد به مرتضایش            خیره به همسرش شد، حیدر به گریه افتاد

در بین کوچه کـشتند، آقای ما حسن را            از بعد آن دوشنبه، مضطر به گریه افتاد

رفت و نـدیـد احـمـد، زهـرا مـیان آتش            آن قدر ناله سر داد، تا" در" به گریه افتاد

بعد از هجـوم دشمن، تا دید میخ در را            از غـربت امیرش، قـنـبر به گریه افتاد

روز دهـم شد و شـمر آمد میان مـقـتـل            آن قدر ضربه زد که خنجر به گریه افتاد

با قـد خـم رسـید و در بین قـتـلگـه دیـد            فرزند بی سرش را، مادر به گریه افتاد

جوری در آن هـیاهـو فریاد زد: "بُنیّ"            تا صبح روز محشر، نوکر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

خیل رُسُل به مـاتم و جـبریل نوحـه‌گـر            فریادشان به ارض و سما، وا محمّداست

زهـرا و حـیدر و حَسـنـیـنـنـد غرق غم            زینب ز کودکی به غم و رنج مبتلاست

در کـُنج بـسـتر است و نگـاه مـبـارکش            گاهی به سوی فاطمه، گاهی به مرتضی ست

گاهی به دیدۀ نگران غرقِ در غم است            دلشوره‌اش شروع نخـستـینِ فـتنه‌هاست

مـزد رسـالت نـبـوی را چه خوش دهند            آن‌دم که پـارۀ تـن او بـین شـعـلـه‌هاست

در بـین آتش و در و دیـوار مانده است            زهـرا که پار‌ۀ تن و ناموس کـبـریاست

گویا به چشم دیده که از کـیـنه بـسـته‌اند            دستان مرتضی که شه مُلک لافـتی ست

چشمش گهی به سوی حسین است و گاه بر            رخسار پاک و دیدۀ گریان مجـتـبی ست

در تشت، دیده لـخـتۀ خـونِ جگـر بسی            کان آتشش ز اخگـر الماس ریـزه‌هاست

گریان‌تر آن دمی ست که بیند به گوشه‌ای            در بر گرفته زانوی غم، شاه کربلاست

یاد آرد آن دمی که حسینش به دوش او            بود و سرش به کرب و بلا از بدن جداست

یاد آرد آن دَمی که شود تشـنه لب شهید            پیکر به روی خاک و سرش روی نیزه‌هاست

ای مسلمین! نبی ز جهـان می‌رود ولی            تـازه شـروع فـتـنـۀ آن قـوم بی‌حـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

گرچه گل با شبنم خود دیدنی‌تر می‌شود            تو ولی یاس بهشتی، منظرم کم گریه کن

گریه‌هایت بعد من فریاد خواهد شد؛ ولی            پیش چشمم ای گل غم پرورم کم گریه کن

تو گلی و عـمـر تو از گل بُود کـوتاه‌تر            زودتر از هر گل آیی در برم، کم گریه کن

تا تو گریان می‌شوی، هفت آسمان گریان شود            صبرکن ای ابر باران‌آورم، کم گریه کن

تا نیفـتادی ز پا، ای شمعِ جمعِ اهل بیت            پیش من در لحظه‌های آخرم کم گریه کن

دود وآتش چون بهشت وحی را در بر گرفت            در عزای غنچه، ای نیلوفرم کم گریه کن

رهبر مظلوم این امّت چو در خانه نشست            پیش چشم اشک‌بارش دخترم کم گریه کن

هرچه می‌خواهی «وفایی» گریه کن شب تا سحر            تا که فردا باتو گویم در برم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

حضور او بُوَد آری، کلید قفل در بسته            به هر جا می‌گذارد پا شود بارِ سفر بسته

ولی می‌داند این مهمان، که اینجا خانۀ وحی است            که دور شمع این محفل، پُر از پروانۀ وحی است

نشسته بر لب زهرا، دعای عافیت‌سوزی:            خدایا حرمت این در، مبادا بشکند روزی

مدینه در خیال خود، غم ما را تجسم کن            میان گریۀ حسرت، تو با زهرا تبسم کن

مدینه! بعد پیغمبر، چه محزون و غم‌انگیزی            بهارت در سفر رفت و تو مهمان‌دار پاییزی

مدینه بعد پیغمبر، ندیدی روز خوش دیگر            امان از بی‌وفایی‌ها، امان از چرخ بازیگر

مدینه بعد پیغمبر، مصیبت سر به هر سو زد            خودم دیدم که گلزارش، میان شعله می‌سوزد

مدینه بعد پیغمبر، تو با زهرا مدارا کن            علی مظلوم و تنها شد، گره از کار او وا کن

مدینه بعد پیغمبر، در این گلشن چه دیدی تو؟            صدای قلب زهرا را، ز پشت در شنیدی تو

منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است            تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا‌نوازی            که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

به شب سیاهِ نوری، برسان پُلِ عـبوری            که دلم برای دوری، ز گناه ناتوان است

تو اگر مـرا بـرانی، در دیگـری نکـوبم            که به غیر از آستانت، همه‌جا پُر از زیان است

همه‌عمر جز تو یارب! چه کسی رفیق من بود؟            تو امان من نباشی! چه کسی مرا امان است؟

تو خدای مرتضایی، تو همیشه با وفایی            به گدای بی نوایی، که ضعیف و ناتوان است

«برو ای گدای مسکین، در خانه علی زن»            که امیر با خدا در، نجفش هم آشیان است

بگذار جای کعبه، سر خود به پای حیدر            تو اگر بهشت خواهی، نجفِ علی جنان است

خوشم اینکه خـاک پـای، پـسر ابوتـرابم            همه عمر سایبانم، عَلَم "حسین جان" است

به فدای آن شهیدی، که نخورد آب و جان داد            ز غمش هنوز زهرا، شب جمعه روضه خوان است

پسرم به تو جفا شد، سرت از قفا جدا شد            اثرات خنجر شمر، روی حنجرت عیان است

پسرم مگر به دشمن، تو به غیر حق چه گفتی؟            که جواب حرف حقت، نوک نیزۀ سنان است

پسرم کسی در عـالم، کـفـن تو را ندارد            کفن تو خاک بوده، کفن تو بی‌کران است

به خـدا عـطش دلـیلِ، تـرک لبت نـبوده            ترک لبت برای، ضربات خیزران است

میـان خـیـل تو از یـادهـا فـرامـوشم            شبیه شمع مـزاری غریب، خاموشم

به چشمه‌ای که به دریا نمی‌رسد رحمی            قسم به جان تو با دوری‌ات نمی‌جوشم

فقط نه ماه محرم که هجر هم داغی‌ست            من از فـراق تو گاهی سیاه می‌پوشم

دلم شکست و به حالم دل ضریحت سوخت            به خوابم آمد و گـفـتا بـیا در آغوشم

به روضه می‌روم و تازه می‌شود داغم            دلـم نمی‌شود آرام، هر چه می‌کوشم

ببین شکسته‌دلانت چه عالـمی دارند            در استکان ترک‌خورده چای می‌نوشم

به هر دری زده‌ام تا به کربلا برسم            فـقـط اگر نـرسـیـدم مکن فـرامـوشم

ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار            آمد به منـزل کـاروان، منـزل نگهـدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست            این کاروان خسته‌دل را منزل اینجاست

اینـجـا بـهـار بـی‌خـزانِ من خـزان شد            از برگ برگ لاله‌هایم خون روان شد

اینـجـا هـمـۀ دار و ندارم را گـرفـتـنـد            باغ و گل و عشق و بهـارم را گرفـتند
اینجا به خاک افتاده بود و هست عباس            هم مشک خالی، هم علم، هم دست عباس
ایـنجـا ز هـم پـیـشـانی اکـبـر جـدا شـد            بـابـا تـمـاشـا کرد و فـرزنـدش فـدا شد
ایـنـجــا ز آل الله مــنـــع آب کــردنـــد            با تـیـر طـفـل شـیـر را سیـراب کردند
اینجـا صـدای الـعـطـش بـیـداد می‌کرد            بر تـشـنه‌کـامـان آب هم فـریاد می‌کرد
ایـنـجــا هـمـۀ از آل پـیـغـمـبر بـریـدند            ریـحـانـۀ خـیـر الـبـشر را سـر بریـدند
اینجا که ظلم بر عترت و بر آل گردید            قـرآن به زیر دست و پا پـامـال گردید
اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره            اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره
ایـنـجـا زدنـد آل عـلـی را ظـالــمــانـه            شـد یـاس‌هـا نـیـلـوفــری از تــازیــانـه
اینجا چو از خانه‌به‌دوشان خانه می‌سوخت            دامان طفلان چون پر پروانه می‌سوخت
ایـنجـا بـه گـردون رفـت دود آه زینب            حَـلـقِ بــریـده شـد زیــارتـگـاه زیـنـب
اینجا عـدو بر زخـم پیـغـمـبر نمک زد            هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد
اینجا ز گریه ناقـه‌ها در گِل نـشـسـتـند            دُردانـه‌های‌ وحی در محمل نـشـسـتـند
ای کـربلا! گل‌های‌ سرخ یاس من کو؟            ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟
با غـنـچـۀ نـشـکـفـتۀ پرپر چه کردی؟            با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟
خون جگر از دیده‌ام بر چهره جاریست            پیـراهن آوردم به همره، یوسـفم نیست
تـصـویـر درد و داغ در آئــیـنــه دارم            چون آفـتـابﹾ آتـش درون سـیـنـه دارم
خاموش و در دل گفت و گو با یار دارم            در سـیــنــه داغ هــیــجـده دلـدار دارم
بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم            ای کاش من با آن سه ساله مُـرده بودم
اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه            بی تـو چگـونه من روم سـوی مـدیـنـه
ای‌کاش چون تو پیکرم صدچاک می‌شد            ای‌کاش جسمم در کنارت خاک می‌شد
گـیرم کـه زنـده راه یـثـرب را بـپـویـم            زهرا اگر پرسد حـسـینم کو چه گویم؟
بـگـذار تــا ســوز دلـم مـخـفـی بـمـانـد            این صفحه با سـوز خود میـثـم بخـواند